Abstract
ಭರತನಾಟ್ಯವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಇಂದು ಕಾಣಬರುವ ಭಾರತದ ಎಲ್ಲಾ ಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ನೃತ್ಯ ಪರಂಪರೆಯ ಕಛೇರಿಪದ್ಧತಿಯಲ್ಲಿ ನಾಯಕಾಭಿನಯದ ಕೊರತೆ ಎದ್ದು ಕಾಣುತ್ತಿದೆ. ಶಾಸ್ತ್ರೀಯನೃತ್ಯ ಎಂದೊಡನೆ ಅದು ಸ್ತ್ರೀಯರಿಗೆ ಮೀಸಲಾದಕಲೆಎಂದು ಜನಸಾಮಾನ್ಯರು ಭಾವಿಸುವಂತಹ ಸನ್ನಿವೇಶ ನಿರ್ಮಾಣವಾಗಿರುವುದರಲ್ಲಿಯೂ ಸತ್ಯಾಂಶವಿದೆ. ಆದರೆ ಕರ್ನಾಟಕವೂ ಸೇರಿದಂತೆ ಭಾರತದ ಜಾನಪದನೃತ್ಯದಲ್ಲಾಗಲಿ ಚಲನಚಿತ್ರನೃತ್ಯದಲ್ಲಾಗಲಿ ಪಾಶ್ಚಿಮಾತ್ಯನೃತ್ಯಕಲೆಗಳಲ್ಲಿ ನರ್ತಕಿಯರಿಗೆ ವಿಶೇಷ ಮನ್ನಣೆಗಳೇನು ಕಂಡುಬರುವುದಿಲ್ಲ.
